Кычкырасы килә әрнеп:
“Коткарыгы, батабыз!”
Артта упкын, алда сазлык –
Торабыз бер чатта без.
Ташланабыз анда-монда,
Тотынырга юк казык,
Әкрен-әкрен суыра төпкә
“Сәрхүшлек” дигән сазлык.

Куш.
Кычкырасы килә әрнеп:
“Коткарыгыз, батабыз!”
Кем коткарсын упкыннардан –
Бер-беребезне тартабыз.
Бергәләшеп батабыз!

Кайчагында бу телләрне
Куясы килә бәйләп:
Җаннарга рәхәт табабыз
Кеше гайбәте чәйнәп.
Туганны туган итмибез,
Онытылды күршелек,
Йөрәгебезне кимерә
Ваемсызлык, көнчелек.

Китә алмыйбыз еракка,
Без азгынлык тоткыны –
Берәм-берәм йота бара
Фахишәлек упкыны.
Чистарынасы килсә дә
Коеныр су калмады.
Сасы күл булып җәелде
Бу дөньяның ялганы.