Юк! Белмимен дә ни булды,
Никадәр айлар узды,
Күренмисең бер дә син –
Югалдың.
Ышанырлык та түгел,
Ышанмый бер дә күңел:
Әллә инде миннән син
Туя алдың.

Куш.
Эх, җанашым, сине бик сагынамын!
Күрсәң иде йөрәгем януларын...
Искә алып бәхетле чагыбызны
Кайт яныма, калдырма ялгызымны!

Бар! Бар иде матур чаклар,
Кайнар иде кочаклар,
Онытыплар булыр дисеңме?
Юк, берәүләр дә бу җирдә,
Берәүләр дә гомергә
Ярата алмас безнең шикелле.